تو می ایی : : شعر و دکلمه استاد هوشنگ رئوف
هوای کوهستانی که از دره های پر برف میایی ( هوشنگ رئوف)هوای کوهستانی که از دره های پر برف میاییو بذر بودن رادر ذهن خاکی خاک می کاریمیان زمین و هوا تو باد را از ردای غبار برهنه می کنینفس بهاریکه اجتماع بزرگ صنوبرانبا لهجه های سبز درختی زیبا ترین غزل رادر مدح گامهای آواز می دهند با چشمه های چشمت به شفاعت گلوی خشک پرندگان می آییو مخمل نگاهت آن سان بر قامت برهنه کوه می نشیندکه آهودر پناه امنیت گیاهیتاضطراب سرخ سینه را از یاد می برددر این شبان تیره آن کاروان آبی عشقیکه از دشت های مهتاب می آییروی پلک خیمه می زنیو در آفتاب سرایی آسمان جلال بامدادی پرواز را شکوهی دیگر گونه می دهی تو می ایی تو می ایی هوشنگ رئوف کیهان اندیشه ۱۳۵۵